"COC'S FINEST" BAGONG ORG BA ITO SA COC? KUNG HINDI, SINO GUMAWA NITO? -ECA

Repost from the Facebook account of BBrC159 member Erica Ngui. For the past few days, it has already received dozens of positive feedback because of her courage in speaking her mind out.

"COC'S FINEST" BAGONG ORG BA ITO SA COC? KUNG HINDI, SINO GUMAWA NITO? -ECA

by Eca Ong on Wednesday, August 10, 2011 at 1:01pm

“Courage is defined by how you face adversity eye-to-eye.” - brattyeca

Disclaimer: I am a COC alumna and I value this institution with all my heart. My pastor told me to think thrice before doing this, I actually thought about it a hundred times before sitting down and began typing.

The reason why I’m doing this, is because i know i am right. I have a point. Moreover, needless of I may be able to influence people or not… it won't matter to me. I know people would have different reactions. It’s okay, I understand. I am a writer; therefore, I would be the last person to hamper or subjugate the freedom of expression and would be the first one to defy, if it is done to me. Text me, call me, sue me, whatever… I don’t care. ^_^ – eca

I have walked its walls for four years and I know the reason behind its breath.

I watched as it tackled and trampled on challenges and rejoiced as it triumphed over and over again.

I caught a glimpse of its true strength and realized the principle it had been using all this time…

The standard that makes it different and proved endless institutions wrong into believing they are better.

Intelligence and passion, the main core of COC, the things that landed us above the status quo in the study of communication. With that, I reveled in pride, I still am.

So just imagine my distress, when I saw a certain page called “COC’s Finest” and read its info… It says:

[Good day COCians.

This is the official page of the finest faces and personalities of the College of Communication in PUP.

Photos will still be updated if needed so.

Tag your photos here if you think your one of the finest and find out soon if you will be included. :)))))]

First words I said: "what the? Ano 'to? Sino gumawa nito?"

Di ko na pinuna ang incorrect grammar coz' I was shocked... I commented on the page and asked if it's a new org, no one replied... I got busy with my life until one day I was notified that someone liked my comment and commented as well... I began to realize that, it's not only me... There is something wrong...

So I have 6 key points to discuss...

1. The said group creates a culture of discrimination among COCians. Kung gwapo ka o maganda, you can join us?!! Ganon? E paano kung di ka maganda o gwapo pero matalino ka at magaling... Di ka pwede kasi "finest faces lang daw." This kind of delineation among students, this false sense of status quo psychologically creates a notion na dahil di sila maganda, hanggang doon lang sila...
2. Sobrang vague at constricted ang saklaw... What's the point of creating a group so shallow and tagging the name of our college with it?!!?!?!?! What? Tell me! Napaka-frivolous at foolish, sana di nalang nilagay yung name ng COC, sana di na lang ginawa actually...
3. "Finest" the word itself connotes something more than beauty. COC's finest... The best of the best... The most successful... Ganun ang dating ng COC's finest, hindi yung pinaka-magaganda at pinaka-gagwapo...
4. Sige, sabihin natin makiki-ride on ako sa "finest faces notion",,, Kulang yan... Kulang na kulang... Sana kung sino man ang gumawa e naghanap talaga, dahil maraming alumni ang COC na drop dead gorgeous!! Ang kinalabasan kasi, kung sino lang ang nasa campus, o yung mga alumni na nakikita... Edi kung ganun dapat may disclaimer yung gumawa ng page, katulad nito: "di ko kasi kilala lahat ng pinaka-magaganda at pinaka-gagwapo e, pasyensya na... Pa-tag na lang, please" ganun ang tama! Dalawa jan ay kabarkada ko, kaya if you think na may "prejudice" ako katulad ng gumawa ng page, wala,,, Badtrip lang talaga ako sa gumawa ng page na 'to at wala akong pakialam! Maiintindihan ng mga anak ko ang ginawa ko...

5. Beauty is subjective... Sino ang nagdedesisiyon kung sino ang makakasama sa listahan ng "finest faces"? Di kasi maaalis ang personal bias... For all I know, sinama niya ang sarili niya... Kasi personal photo ang profile picture ng page... Di ko siya kilala pero, fudge (I promised my pastor na di ako magmumura)... Egomaniac? Creepy... It's like declaring na siya ang pinaka sa lahat ng pinaka!! Wow... Sabaw!
6. This is the saddest part... Maraming matatalino, maraming passionate na COCians, di lahat maganda pero kayang makipag-showdown ng abilidad kahit kaninoman... Sana yung group, naging inspirational na lang.. "Hall of Fame type" with pictures of successful alumni, di kailangan media practitioners, dahil hindi limitado ang utak ng mga COCians sa media lang!

Ang unang papasok sa isip ng katagang COC's Finest is, the best of the best, the cream of the crop... Kung naging inspirational ito, maiisip ng mga COCians ngayon na "Ay, I want to be like them, I want my picture lined up alongside theirs someday..." but, it is not like that... That's why I am furious.

I've said my piece.

I have nothing against sa mga guys and gals na may pictures doon sa page kasi I don't think that you insisted on putting your pics there...and I'm not saying na you guys and gals are not gorgeous, you are! Dalawa diyan anak ko.. Hello, ang gwapo ng mga anak ko noh...!!

But I have something against sa tao o mga taong gumawa ng page... May message ako sa iyo o sa inyo: "Di ko alam kung ilang taon ka na, kung anong year mo na, kung ano ang pangalan mo, pero sana bago ka grumaduate, malaman mo ang tunay na kahuluhgan ng pagiging isang COC student, it is more than just beauty my dear/s... Godbless you and I mean it."

Erica Bacalso Ngui

BBrC159

COC Alumna

Pls. feel free to repost... :d

BBrC159 supports Saloompah! (UPDATE)

Last time, we have featured Edryan's Saloompah business in this blog. And the latest update, as shared by Edryan, is a feature article about Saloompah on an Asian travel blog named My Traffic Lane. Below is a link to the article, although I must warn you that it has a few grammatical errors, hehe:

http://mytrafficlane.blogspot.com/2009/07/saloompah-shoes-success-story-that.html

Images from the blog:

Pink Card > Clearance Form > Grad Pic

Gaya nga ng nabanggit sa naunang post, tunay na mahiwaga ang dalawang pink card. Bakit? Dahil sa huli kong pakikibalita sa ating mga kaklase, napag-alaman kong may mga kailangan ka pang gawin bago mapirmahan ang mga ito.

Una, ang sa Thesis Writing pink card, kung saan kailangan nakapagbayad na ng kalahati sa Graduation Party fee na may kabuuang halaga na P1300. May nakapagsabi pa nga sa akin na dahil hindi siya sasama, hindi umano perfect 1.0 ang ibinigay sa kanya. Ngunit sa huling napag-alaman ko, hindi na raw tuloy ang GradParty, pero yun umanong mga nagpa-lista na sasama ay kailangan magbayad ng P100 dahil na-reserve na yung venue.

Pangalawa, ang sa Internship pink card, kung saan kailangan naman magbayad ng P1000 scholarship donation na project ng COC Alumni Association. Sa huling ulat, nalaman kong 70% lang ng grade natin sa Internship ang galing sa OJT evaluation/documentation natin, habang ang 30% ay manggagaling sa laki ng ibinayad sa scholarship. Kung P800-P1000 daw ang ibinigay, flat 1.0 ang magiging grade, at pababa ito ng pababa kung mas maliit ang ibibigay. Ang sabi sa akin, kahit at least P300 daw ang kailangan ibayad para mapirmahan ang pink card.

Nakalulungkot, dahil kahit sa huling bahagi ng ating buhay-kolehiyo, may bahid pa rin ng pananamantala sa ating mga estudyante. Aaminin ko, makailang-beses akong bumigay sa mga bagay na gaya nito simula noong first year pa lang kami, dahil gusto kong matapos na lang ang problema. Subalit sa panahon ngayon na kapos kami sa pera, mas naiintindihan ko na ang sentimyento ng mga kaklase kong noon pa man ay iling na sa ganitong sistema.

Tila ba masyadong consequentialist ang mga taong ito. Naka-hilig sa mga katagang "the end justifies the means." Bagamat may maitutulong sa mga kapus-palad na estudyante ng kolehiyo ang pagdo-donate namin (kailangan makalikom ng 10 alumni na magdodonate ng tig-100, kaya P100 ang sinisingil), hindi naman yata kaaya-aya ang sapilitang paglikom nito mula sa aming mga estudyante rin naman, na ang ilan ay kapus-palad rin. Ironic pa, dahil close ang klase natin sa faculty. Sabi nga ng isang nakausap ko, hindi naman siguro magiging dahilan para hindi siya maka-graduate ang hindi pagbayad, dahil hindi naman ito bahagi ng Internship nya. If worse comes to worst, ika nga, papapuntahin umano nila sa school ang mga magulang nila upang magreklamo.

Sa isang bagong ulat na aking natanggap, ang ilan sa atin na kumuha ng pink card kanina ay nakuha na rin ang kanilang clearance form, hindi kagaya ng mga nauna. Ang clearance form kasi ang susunod na hakbang pagkatapos maisumite ang mga napirmahang pink card. Kailangan itong papirmahan sa iba't ibang opisina gaya ng P.E., Janitorial, Medical, Accounting, Legal, atbp. Bago umano mapirmahan ang Accounting, ay kukuha ng resibo sa Window 5 (sa dating ARO, tapat ng linear park). Nakalagay sa resibo ang mga dapat bayaran, bagamat wala pa umanong pinal na listahan nito. Ang napag-alaman kong breakdown ay ang mga ss: P600 graduation fee, P1200 diploma, at P100 Memorabilia (yearbook).

Anyway, ipapaalala ko na lang na sa April 20, Lunes, ay ang pictorial for graduation natin. Dapat nasa Public Affairs Office na ng 8am. Kapag hindi nakapagpa-picture sa araw na ito, pagkatapos pa umano ng graduation kayo pwedeng magpa-picture.

Samantala, sa May 6 naman ang ating Baccaleureate Mass.

muntik nang di maka-graduate ang loko

Marahil ay hindi na lingid sa inyong mga sumusubaybay dito sa ating website na nagkaroon ng isyu tungkol sa pagkaka-upload natin sa mga video ni Dr. Ma. Lourdes DP Garcia sa YouTube. Hayaan ninyong bigyan ko kayo ng update sa mga naganap. Nang umabot sa kaalaman ni Dr. Malou ang mga nasabing video nitong Martes, Marso 3, agad umano syang nagbanta na magdedemanda siya ng libel. Sa tulong ng ilang mga COCian na nakasaksi rito, na-abisuhan kami at agad na rin naming isina-pribado ang mga video. Naku ha, hindi ko lubos akalain na ganun na lang ang iaabot ng kasikatan (anu raw?!) ng ating mga site dito sa World Wide Web.

Kinabukasan ay agad nang nakipagkita ang mga sangkot (JM, Edryan, Mearah) matapos ipatawag ni Dr. Malou sa Graduate School ng pasado alas-6 ng gabi. Naroon upang tumayong suporta at saksi sina Mart at Jerome. Bagamat saktong alas-7 ako dumating, nagsimula na si Maam Garcia sa pagpapaliwanag ng mga 'grounds' nya upang kami ay idemanda ng libel. Mukhang pinaghandaan nya ang mga sinabi nya sapagkat mayroon pa syang notebook, at isa-isa nyang sinabi (sa wikang Ingles) ang mga elemento ng libel gaya ng "hurting reputation" at "malice". May sinabi pa syang "ignorance of the law excuses no one". Dinagdag nya pa na bilang isang doctor, hindi lang umano nasira ang kanyang pangalan kundi maging ng unibersidad. Pinagtatawanan umano sya ng kanyang mga "detractors".

Bilang pagtatanggol, sinabi nina Edryan na ang mga lyrics na nakita sa videos ay typographical error, at hindi lang naiintindihan ng mga nakanood na ang mga kinanta ni Maam Garcia ay katuwaan lamang namin sa klase. Dinagdag ko naman na ang mga katagang Sto. Niñong Gala ay expression lamang naming magkakaibigan sa klase, at ang website na iyon ay mga video ng aming klase. Noong una kasi ay inakala ni Maam Garcia na ginawan umano namin sya ng sarili nyang website sa Youtube, ngunit hindi naman ito totoo kaya agad kaming nagpaliwanag. Sinabi namin na kung may intensyon kaming siraan sya, disinsana'y hindi namin nilagay ang aming pangalan sa credits, o kaya naman ay hindi sa Youtube ng klase namin inupload kundi sa isang untraceable na site.

Samantala, tinanong kami ni Maam Garcia kung sino sa tingin namin ang mga "detractor" na gustong sumira sa kanya, kaya negatibo ang pinapakitang reaksyon sa mga video nya, na sa isang banda ay ipinagmamalaki din pala nya dahil sya lang ang propesora sa PUP na may video sa Youtube, kaya iniisip nya rin na talagang mayroon lamang syang detractors na gusto siyang siraan. Ginatungan pa ito ni Mearah nang sabihin nyang baka kasi pinag-uusapan na ang umano'y pagbabalik nya bilang dean ng COC.

Upang solusyunan ang nangyari, nagpagawa si Maam Garcia ng kasunduan kung saan ay "stipulated" ang mga nagawa namin, at maliban dito ay gagawa kami ng isang video na ipo-post rin sa YouTube, na magpapabango sa kanyang pangalan. Isinuhestiyon ang mga testimonya mula sa iba't ibang taga-unibersidad na magsasabing tama ang mga itinuro ni Maam Garcia sa pagbigkas ng salitang "Psychology".

Marso 6 nang bumalik sina Mearah, Edryan, Jerome at Mart upang muling ipresenta ang mga ipinagawa nya, at sa wakas, maayos na ang lahat.

Ang lesson: tsaka gumawa ng kalokohan pagkatapos gumraduate.. joke! haha

Samantala, sa mga nag-oOJT pa sa inyo, ayoko mang bawasan ang momentum ninyo subalit, ayon sa ating source, mayroon na umano tayong grade sa Internship, at 1.25 ang lahat. Ang mga ipapasa nating documents, ay formality na lamang umano. Kaya wag nyo na siguro masyadong karirin ang pagdo-document.

"BBrC159 will always be BBrC159!"

Heto na nga at ramdam na ang nalalabing sandali bago ang pagtatapos ng isang mahalagang yugto sa buhay ng buong BBrC159. Bagamat walang kasiguraduhan kung makukumpleto pa ang lahat sa pagitan ng kasalukuyan at ng araw ng graduation, umaasa akong mangyayari pa rin ito upang makapag-sama-sama pa ang lahat bago man lang tuluyang maghiwa-hiwalay. May mga nagpahiwatig na rin ng pagnanais na magdaos ng Christmas party outside ng skul.

Sa Multiply, kung saan nakahimlay ang BBrC159 Photo Center, gumawa si Jerome ng isang photo album tampok ang ilang larawan ng klase mula first year. Marami sa klase ang nag-comment dito at lahat ay mangiyak-ngiyak habang tinitignan ito dahil na rin sa tugtog na nilagay ni Jerome. Kaya't heto at ilalagay ko ang slideshow version ng ginawa nyang album.

Narito ang isang notable comment mula kay Mimi:

mearahgonzales wrote on Oct 18

wow.. see how our looks evolved..
how people changed..
ang mga close noon, ndi na close ngaun..
ang mga may gap noon okay na nagun..
before you were like this, but now everything has changed..
nothing is really constant in this world..
but what is constant for me are the memories that i will surely treasure..
parting ways is very near to come..
and seriously, i will miss all the jokes, laughters, all the brags, all the insults, the anger we feel for each other..
whew.. in just few months, we need to say goodbye..

BBRC 159 will always be BBRC159!

delayed telecast

Opo, super delayed na. Antagal na kasi simula nang magpost tayo di-ne. Anyways, maraming hindi naikwento dito na mga nangyari sa 4-1 simula nang unang araw ng klase. Ang mga nakakatawang karanasan kay Dr. Garcia sa aming klase sa Digital Broadcast Production (siguro isang araw maglalaan tayo ng isang entry para ikwento yan, hehe), ang powerpointish reports sa Film Aesthetics ni Dean Soriano, ang mga komikong karanasan ni Maam Ruby Gapasin sa aming Broadcast Journalism, ang napakapayapang Peace Com with Maam Mila dela Costa, ang mga lessons of wisdom mula kay Dr. Divine Pasumbal sa Broadcast Relations & Promotions, ang nakawiwindang na assessment exam kay Sir Don sa CommTech (44% passed sa klase; partida iniba pa ni Sir ang oras kasi na-late sya, tapos 30mins. lang exam), at ang huli ay ang aming pinakamamahal (sarcastic yan, hehe) na propesor sa Ecology (new faculty sya sa College of Science; na dapat sana ay makikipag-dialogue ang klase sa kanya ngayon dahil sa mga isyu-isyu pero di natuloy dahil wala sya, nasa college week daw nila) na si Sir Adrian Guinto.

At parang gusto ko raw na palihim na mag-seat in sa klase ni Maam Jeanie sa Film, haha! Sa mga ok jan, ang klase nya ay tuwing Sabado, 12pm onwards sa AVR..

Heto namang si Vernon Carlo Parreño ay di paaawat sa pagpapakita ng talento, aba'y akalain mong pasok sya sa Majestic 12 ng COC Idol 2008? O diba, from joining Mr. COC 2007, ngayon naman ay hetong COC Idol naman ang kinakarir, idol! Atin syang suportahan sa July 31, Thursday, 6pm sa COC Lobby.

Samantala, next week nga ay COC 7th Foundation Anniversary Celebration na, pagkatapos na pagkatapos ng SONA 2008 (na sya nga pala ay iku-cover naten para sa BroadJourn) sa July 28.

Bilang finale sa post na ito, hayaan nyong lagyan natin ng konting kontrobersya sa pamamagitan nitong nakuha kong bulletin post sa friendster na galing kay former COC professor Sir Harold Palad:

From:	Harold
Date:	Monday, 30 June, 2008 6:53 PM
Subject:	Legacy Part 1
Message:	There are people who thought they are good, coz they obey the rules of their culture. There are others who rebel just for the sake of being different. There are others whom simply goes with what is in flow. Some let life pass by. Hanged up and dry. Struggles everyday just to live the day and hope there's tommorow. Others live in fear not for loosing their lives but from how others will look at they've live. The self righteous, the rebel without a cause, cowards, no sense of identity, strugglers, hypocrites... Naalala ko tuloy, may administrador na nagalit sa akin kasi long hair ako. Santo daw ang hinahanap sa unibersidad na iyon... gusto ko matawa kasi ang nagsasalita sa harap ko bakla (no offense sa mga kabaro nya). May adminstrador na naman na nagalit sa akin kasi mayabang daw ako. Gusto ko ulit matawa kasi lagi nya pinagmamalaki na nakarating daw sya sa "Europe at sa Paris." May isa pang administrador na nagalit, bastos daw ako, "Uy! di ba may hinada ka sa CR ng mga lalaki?" Meron pa! pero sa part 2 ko na lang ikukuwento... I wrote not to say I'm self righteous. He who has not sinned cast the first stone!!!!

Hayan, well, although may mga wrong grammar (sensya na, OC kasi ako eh), kapansin-pansin ang mga taong pinatutukuyan ni Sir.. hehe, hindi ko pwede sabihin kung sino yang mga nabanggit nya, hahaha! Kayo na lang bahal mag-decipher, hehe.. Anyway, aabangan ko ang susunod na installment nito. Kayo rin, ok? haha

PS: First time nga pala nating maglalagay ng ordinary/personal video sa BBrC159 VIDEO CENTER, ang eksena ni Gary sa corridoor, at napag-isip-isip ko na ring ilagay lahat ng kahalintulad na mga video simula noong first year pa tayo. Abangan nyo yan, well ito muna pang-buena mano:

Papuri at Produksyon

Nakatutuwang nabibigyan ng papuri ng mga propesor ang ating klase. Bagamat sinasabi nilang napaka-ingay natin, at ayon naman kay Sir Don noong first year ay may grupo-grupo na hindi maganda, marami ring nagsasabi na tayo ay matatalino, magagaling, gwapo't maganda. Siguro dala na rin ng pangalang dala-dala natin bilang first section.

E bakit ko nga ba sinabi yun? Hindi naman nagmamayabang, pero sinabi kasi ni Maam Jeanie (The Wise One para sakin) kanina na isa sa mga klaseng gusto nyang pasukan ang RC3-1. Pero teka, mukhang nagdalawang-isip sya sa naging takbo ng diskusyon namin kanina tungkol sa analysis ng poem na "Barbie Dolls". Ito ay tungkol sa feminism, at nang magbigay na ng reaksyon ang bawat isa, nakatawag-pansin ang kay Johara dahil sya ay umiyak. Ibinahagi nya ang mga dahilan kung bakit ganun na lang sya ka-conscious sa hitsura/pananamit nya. Hindi ko alam kung bakit pero habang kinukwento nya yun, napaluha ako. Siguro dahil nakiki-simpatya ako o dahil may isang bahagi sakin na kagaya nya.

Samantala, may mga pangalan na ang dalawang subsidiary ng BBrC159 Productions:

GROUP 1: SHUTTER Productions
GROUP 2: Quartrélāk Productions

Abangan na lamang natin ang mga outputs ng dalawang grupo. As of the moment, ang shoot ng SHUTTER ay sa February 2, 3, 5 at 6 samantalang February 8, 9, 10 at 11 naman sa Quartrélāk.

Steve Dailisan = Jumar Mendoza, Tipid = Gastos, Thesis = Tiis

Noong huling preparation ng accreditation, may isang grupo na naka-assign sa mga alumni ng COC. Si Jora ang nag-search kay Steve Dailisan, ang cum laude last last year at reporter na ngayon sa GMA. Ang isa sa mga lumabas sa search engine ay ang blog entry ni Kuya Jumar, ang dating Editor in Chief namin ni Jerome at Edryan sa Dakom. Na-curious syang basahin ito dahil ang nakalagay sa preview sa search engine ay ganito:

1. pritong_sabaw

   the broadcaster, Steve Dailisan is regularly heard reporting for GMA news and ... so when we graduated, dailisan was with flying colors and i colorless. ...
   jumar.blogdrive.com - 48k - Cached

Ang dating tuloy kay Jora, bitter si Kuya Jumar kay Kuya Steve. Nabanggit nya ito sa iba nating klasmeyts, at ang ilan gaya ni Mearah ay nabasa na rin ito. Nang basahin ko naman ito, iba ang dating sakin. Ang punto ni Kuya Jumar ay ang nanay niya. At na-misinterpret pa ng iba ang entry na ito (basahin nyo yung comments ng entry).

Samantala, unti-unti nang nabubuo ang preparasyon ng dalawang grupo para sa taping exercise sa Biyernes mula alas-6 hanggang alas-9 ng gabi sa carpark ng COC. Ang grupo ni Erica, walang ginastos, pero nag-ambagan pa rin ng tig-150 dahil plano pa rin nilang bumili. Pero ngayong Biyernes, mga hiram na equipment kay Fresh muna ang gagamitin. Sa grupo naman namin ni Joy, nag-ambagan ng tig-P200, pero ang nangyari, anlaki ng natipid kaya may maibibigay pa kaming konti sa mga talent. Heto ang naaalala ko sa mga nabili sa Raon (ung Japanese lantern, sa Ongpin binili):

• 3 Floodlight/Halogen na tig-500 watts -- P540 (P180 each)
• 30 meters ng electric cord para sa floodlight (tig-10m bwat isa) -- P600 (P20/meter)
• 3 switch para sa mga floodlight -- P60 (P20 each)
• 1 meter ng black rubber na ginamit pangkonek ng cord sa floodlight -- P20 ata
  
• labor ng setup ng floodlights -- P50
  
• 1 Sony miniDV tape -- P150
• 16" Japanese lantern na puti para sa softbox-- P250

Pero wait, there's more. May kwento sa likod ng Japanese lantern na iyan. Bale hinanap namin sa Ongpin Street, Sta. Cruz ang isang adres na binigay samin nila Renz at Jerome kung saan sila nakabili ng lantern. Nakakahilo ang numbering ng mga street at lumalabas na sarado na ang nasabing adres. Inisip na lang namin na luma na yung adres sa resibo nina Renz. Ang ginawa namin, naghanap-hanap pa kami hanggang sa nalaman namin na mali pala yung tinatanong namin. Ang sabi kasi namin ay Chinese lantern na puti, pero ang sabi samin ng napagbilhan namin ay Japanese lantern yun. Nung una, parang wala na ata silang stock kaya lumipat ako sa tapat at nagtanong. Aba, at nagalit ang matandang babaeng Chinese na nagtitinda.

JM: Meron po kayong Japanese lantern na pute?
Tindera: Walang Japanese dito, Chinese to. Chinatown to!
JM: Ang sabi po kasi samin dun sa tapat un daw po ang tawag. Eh puting Chinese lantern po?
Tindera: Hindi, hindi, wala kaming puti pula lang! Pang-patay ang puti!
JM: Ay sige po salamat.

E di ayun na nga at nakakatakot na si ale, at nang bumalik ako kina Mearah, Bez, Jora at Thea, nalaman kong galing na pala dun sina Jora at Thea kaya siguro nagalit dahil yun uli ang tanong.

Sa thesis naman, kahapon ay walang mga naaprubahan sa karamihan, liban sa grupo nina Liezl na ang na-approve na topic ay tungkol sa mga police negotiators sa hostage drama. Kaya heto, muli na namang magbe-brainstorm for the third time ang karamihan.

Eeerrr!! [while curling the hair]

Yan ang bagong expression ng klase ngayon, mula kay Maam Jeanie Derillo. Samantala, mapapa-eeerrr!! ka sa mga horror films ng fourth year.

Bilang katuwaan, gumawa ako, kasama ang ilan sa inputs ng ating mga kaklaseng sina Tracy, Liezl, Shaidel, atbp., ng mga koneksyon sa pagitan ng magkabilang grupo sa R-TV-F. Narito at inyong basahin. Enjoy!

1. Executive Producers Tini at Glaiza: Parehong mahilig mag-drowing.

2. Associate Producers Mearah at Renz: Parehong yaman-yamanan; attitude problem din daw (joke lang siguro un, dont take seriously).

3. Directors Joy at Erica: Parehong nagsulat ng script sa ONAKULEOM; may nagsabi rin na si Joy ang na-reject, at si Eca ang nang-reject, na itinanggi naman ng dalawa.

4. Writers Lorman at Archibald: Magkamukha pag nakatalikod dahil sa buhok.

5. Technical Directors Thea at Grace: Parehong isip-bata.

6. Cameramen 1 Barbie at Liezl: Parehong may loveteam (ang alam ko si Roldan kay Liezl, sino kay Barbie?).

7. Cameramen 2 Edryan at Vernon: Magkaibigan at crush ng bayan (oy lumalaki ang mga ulo!).

8. Audio Daren at Ronald: Minsang nag-away nung first year tungkol sa punctuation mark na ginagamit sa expression na DUH.

9. Lights Bibat at Tracy: Parehong taga-Cainta.

10. Property Custodians Joyce at Heidi: May nagsabing parehong maputi, meron naman pareho daw na leftists.

11. Makeup Karla at AB: Friends.

12. Key Grip Vicky at Archie: Parehong na-link kay Edryan (hahaha!).

13. Gaffers Laeng at Bhey: Parehong LHS, at parehong may magulang na may posisyon sa PUP.

14. Best Boy JM at Best Gal Jheng: Parehong letter J (walang maisip?).

15. Researchers Shaidel at Gary: Parehong artistahin, si Shaidel kamukha ni Roxanne Guinoo, si Gary kamukha ni Wowee de Guzman (hahaha ule!).

O diba, napag-konek namin sila? Pero ang mahalaga, siguradong walang magiging masama at personalang kompetisyon sa dalawang grupo, dahil sisiguraduhin nating parehong maipagmamalaki ng klase ang dalawang produksyon. Tulungan OK? Healthy competition ika nga. Go!!

Nature On My Own Perception

by Jozwealth Gapasin

Nature is the world around us, except for human-made phenomena. As humans are the only animal species that consciously, powerfully manipulates the environment, we think of ourselves as exalted, as special. We acknowledge that in an objective view we are merely one of many organisms, and that we are not able to survive outside of our natural world of air, earth, water and life. But we tend to be poor leaders in the "hierarchy" of animal life. Despite our greatness, too often we waste, we fight and we breed heedlessly, and are too self-centered and short-sighted. I take note of the increasing awareness of ecology, at least in Western culture, and am heartened. We may still change our weapons of war info tools of peace, and our habits of despoilation info nurturing.

Earth is so large, that even if humans destroy ourselves, plus most other life forms, there will still be nature. The soil, oceans, atmosphere and weather would still interact with solar power fo allow some life to exist. Earth cannot be a barren place like the moon. Humans can, then, reduce our planetary paradise into a hell of sorts, but cannot, I believe, destroy the planet itself.

This thought, sober and gloomy, is a modern one; in earlier ages it is unlikely that people contemplated ourselves wiping-out most life on earth. I don't know why I brought it to the forefront of my nature essay. It does offer a perspective.

Even in this age of high-technology, where many people who live in cities and work full-time with computers see but little nature intimately — at least we all are still aware of the weather and the seasons. We all know that a short, rainy day is more pleasant than a warm sunny March day.

My awareness of nature was at this relatively normal level until high school. I recall when I was a freshman high school student, that nature was wholly unappealing to me. I liked sports, music, comic books, stamp collecting, and playing badminton. Trees were trees, grass was grass, flowers were flowers and weeds were weeds. But by the time I was in the second year high school when I compete for the Philippine Council for Peace and Global Education for Extemporaneous Speaking, I had been affected profoundly by nature awareness. I went from a normal worldview to one wherein the value of being aware of and appreciative of nature was a centerpiece. In retrospect, this was the pivotal transformation of my life.

In high school I went from just another one of the guys into a person whose passion and livelihood became nature. The process was begun, I think, by my having read Thoreau's Walden. I did this because I was exhorted to do so by an influential high school guidance counselor of ours and my coach as well, Ms. Susan V. Zapanta. Ms. Zapanta affected me, as I was at that ripe, receptive, impressionable age. In turn I read other authors: Emerson, Goethe, Voltaire, Carlyle, Plato, Marcus Aurelius, Schopenhauer, Pascal, Montaigne, etc. A common theme in all the writings was the importance of nature, of calmly reflecting, and of thinking for oneself. Goethe wrote:

The thoughtful man's greatest comfort
is to have explored what can be known
and to worship the unfathomable quietly.

I began meditating under trees, listening to birds, tasting wild berries, and finding joy and excitement, meaning and inspiration. My self-confidence boomed, my sense of being an individual blossomed. I began designing a custom meal for myself from the menu of life.

The awareness of natural beauty was like a revelation. I looked at, and experienced, all manner of organisms, and light. Rainfall or windstorms became celebratory. At the time I had boundless ambition and wanted to learn the names and attributes of all the birds, butterflies, spiders, insects, seashells, plants, stars end constellations — etc. It was a kind of euphoria. I saw the utility of such knowledge, too. At the time I thought I'd grow up, move to the country, and be seff-sufficienf. By and by my love of plants outgrew my interest in other aspects of natural history.

I learned a whale of a lot about plant life in Antipolo. I learned in an intimate way, from keen curiosity, combined with lengthy hours spent outdoors. I became an expert without even trying, by just pursuing my inclinations. The principles of life, previously mere broad abstractions to me, became plainly clear, I saw firsthand how environment and genetics, together, affect life. I saw nature's pace — before I'd only considered humanity's.

When these and many other observations crystallized in my mind, the result was my sense of having a coherent, logical philosophy. I felt grounded. From nature study, then, I developed my critical faculties; I gained practical information, derived inspiration and joy, and welded my personal worldview. Nature, plus the wise words I'd read from writers of the past, were my sources. My schooling was typical; all that really sets me apart is owed to what I did on my own.

This is not an unmitigated plus. When one has an odd perspective, and so sees things in a rare way, communicating with others of more traditional or conventional outlook can be difficult. For example, if I believe the soil is sacred, and yet the prevailing assumption is that it is dirt — we're worlds apart from compromise.

Some people, Buddhists example, revere all life and will go to considerable lengths to end none. So they won't swat mosquitoes, don't eat meat, etc. Again, I look at the whole realm of living nature as one big biological web or food chain, with herbivores, carnivores and omnivores. As such, I have no philosophic qualms about taking life: I might eat a catfish for lunch; a lion might eat me for dinner. I do earnestly respect life, and agree to not wantonly destroy it. But to not squish mosquitoes or step on slugs is going too far for my sense of practical living.

I would prefer that people based their philosophies more on nature study and reflection, rather than nearly wholly on what their parents or influential peers tell them. But the weight of tradition is on the side of relatively uncritical acceptance of whatever one's mainstream society believes in.

The thought processes, and inspiration brought about by nature, are available to humans who study the wild or tame nature. Just having a pet goldfish and some houseplants is better than no experience at all. And one can have a small garden, not need a wilderness experience, to be fed physically and mentally. I would go so far as to say humans have an instinctive need for nature, since we evolved under its influences. So to live, say, in a cave, with only artificial light, and only human-made objects, would be a severe strain. Along this line, the sterility of hospital rooms is frightful — I am glad about the emergence of "horticultural therapy" and the like.

One of my motives in sharing what I've learned from nature study is to help empower others, Even if a person doesn't find nature effective for inspiration or education, it is good to "strike it off the list of possibilities" and go on to sample something else, such as religion, art, work, etc. Find your love in life and pursue it passionately.

#

The Truth About Women

by Gary Damgo

My best friend once told me that throughout my life women would confuse me. I never understood what my best friend was telling me until today. In a relationship, men need someone who will be their friend, companion, and lover, but on the other hand, women have no clue of what they want from a relationship. Women are difficult to please, and I must add, they are IMPOSSIBLE.

"I like you. I love you. I want to marry you." Women use these testimonies everyday to set up a clueless ending to a relationship. I f I were to tell you all the reasons why women are impossible, I would be writing forever. I plan not to do that. I'll start by saying just not long ago; a friend of mine was having problems in his relationship. His girlfriend ended their relationship for no apparent reason. The only answer she could give my friend was that she felt things between them weren't the same. She concludes by saying it's not that serious. If you ask me, she has no clue what she wants. In relationships, it's just like a woman to leave a man clueless. The man is expected to know what she is thinking at all times. Just when men think they have an idea of what their woman wants and presents them with more love than they can handle, whether the love he gives her is a special kiss or gift, she'll turn it down of course and begin to cry. When things are not going the way women expect them to, they began to cry. They'll dump you, and then begin to cry again like it's the man's fault. Don't get me wrong, men have their faults, but that is the affect of women. Women are the number one reason many men "play" them. Because of women, men now find it necessary to have several women instead of one. If one is being difficult to handle, then there are others to "play" with. Women criticize men for doing this, but if only they knew it is their doing that causes a man to break down, become single, and mess around. Men are tired of trying to satisfy women who are in need of "more" in a relationship, so they seek those women who do not mind a little less love from men. The answer is simple. Women are being used because they are difficult to handle.

In my first relationship with women I thought that everything was nearly perfect. Just when I thought the girl was really the one for me, I find out she has been cheating on me. For two years we have been together. For two years, I tried my best to live up to her expectation as a boyfriend, and for a year she's been cheating on me. For two years, I have spoiled this girl, and she makes me look like a fool. Her actions are what make me think back to what my best friend told me. She commented on how confusing women would be, but she mentions nothing of how impossible women were. I'm figuring she didn't want to mention it because she was one as well.

The type of women that bother me the most is the type in marriage relationships. The man is in charge of the household meaning pressure and stress is already pounding on his back, but here comes the woman not to lend a hand, but to pound on his back as well. "Where are you going? Where have you been all day? Why didn't get me this like I ask?." The questions are continuous. The there are the comments that follow these questions such as, "Honey, guess what. Our two month anniversary is next month." To men this is funny to hear because Valentine's Day and his birthday are a month later, but she says this anyway. But as a male I do not see a problem. As long as SHE's happy, everything is okay.

After reading this paper so far, most women may ask me to ask their men whether they are difficult to please. To tell the truth, no man in their right mind would say their woman is impossible. These men would be too scared of what their woman would say, too scared to hear more complaining from their woman. Deep inside, they're anxious to tell someone like me the truth; the fact that their woman is difficult to handle.

Men need to find a way to end .....

Impossible is the best word that describes women. The only reason for this is that God planned it that way to test men's patience. I know I may have over told the truth a little in this paper, but it SIMPLY describes the fact of how unpleasing women are. I consider this subject very broad because I haven't discussed about mothers and sisters.

Sembreak's Most Wanted

Narito ang top 3 sa mga problemang aasikasuhin natin ngayong 'bakasyon':

1. Worksheet Assignments. Ipapasa ang walong ito sa www.nicenet.org bago mag-November 5. Kawawa pa ang mga walang module dahil mahirap ang assignments nila.
2. Play Documentation. Hindi namin alam ni Liezl ngayon kung saan hahagilap ng pera dahil hindi pa rin bayad ang lahat sa contribution. Ang medyo nakakatampo ay ang mga naningil agad ng mga inabono nila samantalang may documentation pang kailangan gastusan.
3. Bayad sa PolGov. Heto ang isa pang nakakadismaya, na nakaapekto sa budget sa documentation. Ginamit ni Pamela ang pera sa Kabuki bilang pambayad sa bayarang de Vera na yan. Makakatulong sana ang perang yon sa documentation.
   

Hindi ko alam kung makaka-abono pa ko dahil yung inutang ko kay Mama na P2000 ay di ko pa naire-reimburse sa fund... Hay..

Ang Pagbabago ng Kulay ng RC 3-1

Siyam na araw makalipas ang napaka-memorable na araw na iyon, heto at isinusulat ko ang mga emosyon at alaalang ibinunga nito, di lamang sa akin kundi sa buong klase. Marahil hanggang ngayon, ang ilan sa atin ay di parin maka-'get over' sa mga naganap (isa nako dun) dahil sa sobrang pagka-overwhelm.

Hindi ko man kabisado ang eksaktong mga araw ng kaganapan, pero alam ko ang mga hirap na pinagdaanan natin bago ang playdate. Mula sa halos dalawampung konsepto, bumaba ito papuntang tatlo, hanggang sa isa na lang ang natira. Tatlong set ng writers ang dumaan sa konseptong ito. Si Joy na umabot sa puntong napaiyak dahil sa hirap na dinanas sa script, na siyang sinalo nina Glaiza at Shaidel, sa tulong ng ibang taga-share ng idea na sina Mearah, Bhey, Jerome, atbp. Ngunit sa bandang huli, hawig ng nangyari sa music video natin (naka-ilang konsepto pero sa pinaka-simple bumagsak), bumagsak ang play sa kamay nina Mart at Eca, ang dalawang marahil, para sa akin, ay di gaanong gusto ng klase. Naramdaman ko ito nang aminin namin ni Laeng ang gayong plano. Tila ba pinersonal sina Mart, ngunit ramdam ko rin ang pagka-tabla nang iharap ni Erica ang konsepto nila na siyang ikinatahimik ng lahat. Marahil, namangha sila.

Kasabay ng trabahong ito ang responsibilidad na kaakibat ng Youth Camp, na isang malaking factor sa pagbagal ng usad ng play. Mula sa financial contribution, oras, effort, concern, lahat ng ito ay nahati sa pagitan ng youth camp at ng play. Noong mga unang linggo ng Setyembre, halos walang pakialam ang lahat sa play, dahil matagal pa nga raw naman, at mas malapit na ang youth camp. Fine. Doon nagsimula ang hirap para sa amin sa side ng play production. Inumpisahan ng booth na iilan lang ang gumawa, at halos kalahati pa ata ng budget ang na-consume. Sinabayan ng auditions na umabot ng isang buong araw, at diretsong praktis pagkatapos ng ilang araw. At ilang araw ding na-move ang pictorial dahil sa audition at youth camp. Maging ang script ay tuluy-tuloy na nirevise, imagine, right before ng play, nagdadagdag-bawas pa ng linya? Sosi diba? hehe. Aside from that, nawalan rin tayo ng sponsor dahil sa delays na yan, kesyo kailangan daw kasi ng title at synopsis ng play, na wala pa during the time na naghahanap si Bibat.

Ang pinaka-kritikal rin sigurong parte ng produksyong ito ay ang OVERNIGHT. At di lang basta overnight, TATLONG magkakasunod na OVERNIGHT, right before the play. Lalo na ang overnight pagkatapos ng TDR kung saan kinailangan ng mga major revisions sa set at script. History-making na naman ata tayo dahil tayo lang ang may production staff (direks, pm, sm, actors, etc) na mga walang ligo during the play. O diba, pinanindigan nating tungkol sa basura ang play naten, dahil pati tayo eh literal na amoy basura.

May mga part siguro sa mga sinabi ko ngayon ang na-digest at ang ilan ay nai-elaborate, pero ang importanteng punto siguro dito ay ito: nagbago ang klase. Nagbago ang RC3-1. Ang mga magkakagalit, nagtulungan; ang maaarte, tumino (although hindi lahat); ang mga dating di tumutulong, lumabas; at sa huli, nagtrabaho ang produksyon bilang isang buong klase. Na-justify natin ang tunay na meaning ng isang play production: isang collaborative effort ng lahat ng bumubuo nito.

Sana, sa mga susunod na produksyon natin, ipakita natin na natuto na tayo. Heto siguro ang ilang mga pointers, hindi ko sure kung mag-aagree kayo, pero suggestion ko lang to:

1. Prioritize the production. Hindi porke may iba kayong responsibilidad, ise-set aside nyo na ang produksyon. Kung tutuusin, dapat ito ang unahin dahil isa itong practicum para sa atin. Hands on, kumbaga. Nagkakaroon tayo ng grasp kung pano ba talaga gumawa sa isang tunay na produksyon, di kagaya ng mga pure lectures o ng project/written requirements. Dito natin natututunan ang tamang values sa trabaho.
2. Know your limits. Ok lang ang mag-suggest, pero ang masusunod pa rin ay ang head, dahil sya ang may command responsibility. Pag panget ang produksyon dahil sa suggestion mo, hindi ikaw ang sisisihin, kundi ang head, dahil tinanggap nya ang suggestion mo. Kaya wag sana magtampo kung hindi lahat ng sa tingin mo ay dapat, ang nasusunod. Respeto na rin siguro para sa nasa posisyon. At isa pa, ayon nga sa kasabihan, "Ayusin mo muna ang trabaho mo bago mo ayusin ang trabaho ng iba." Kung ano ang posisyon mo, matuto kang lumugar.
   
3. Vote wisely. Ito siguro ang isang mahalagang aspeto na nakakalimutan natin. Minsan kasi, nilalagay natin ang isang tao sa isang posisyon para sa katuwaan, o di kaya naman dahil may personal kayong galit sa taong mas karapat-dapat sana sa posisyong iyon. May nangyayari pa ngang nagkaka-overlapping ng trabaho dahil ang taong nilagay mo sa isang posisyon ay mas nagfa-function sa ibang posisyon.
4. Mag-ipon. Wag tayong gumastos masyado kung alam nating may pera tayo ngayon. Yan ang isang problema ng Pinoy, nagfo-focus sa short-term goals at hindi sa long-term, kay a ang nangyayari, gaya sa klase natin, pag may produksyon at biglaang kailangan ng malaking halaga, walang mailabas dahil ipinambili ng luho ang sobra sa pera nya dati. Tandaan niyo, mas malaki na ang gagastusin natin sa mga susunod na produksyon. Siguro naman nababalitaan niyo yung mga tig-P5000 na contribution sa produksyon ng BAWAT subject ng fourth year nitong sem? Idea lang yan kung gano kalaki ang magagastos natin in the future.
5. Confront. Siguro imposible mangyari to, pero susubukan ko pa rin i-impart, dahil tinuro rin naman to sa Intra-Inter, na "the best way to solve your conflict is to talk about the conflict with the persons involved." Alam kong marami sa atin ang may mga inhibitions sa ibang kapwa kaklase, at ang unethical na nangyayari ay nasasabi ito sa ibang tao at hindi sa mismong tao, kaya ang labas, backfighting/tsismis. At sana, wag tayong mag-judge. Sabi nga sa La ABaKaDa Filipina, "hindi lahat ng nakikita mo ay totoo." Wag sana tayo basta mainis sa klasmeyt dahil irritated lang tayo sa kanya, i-analyze muna ang sitwasyon at matutong maging open-minded at understanding. In short, wag mag-maldita.
   
6. Cling to Him. Feeling ko nga, kaya di naging successful overall ang youth camp dahil in the first place, di sya spiritual. And same with the play. Ramdam ko nung prayer natin before the actual play, nasa Claro ang presensya ng Diyos. Hinipo nya ang puso ng bawat isa sa atin pati ang nanood. Imagine, tayo lang ata ang play na hindi dinaot ng audience, considering na mapandaot ang maskom. Oppositely, tayo lang ang nakapagpatawa, nakapagpa-kaba, at nakapagpaiyak ng audience, all in a single play.

Tatlong taon na tayong magkakasama, at may isang taon pa para patunayan natin na ang Section 1 ay nagkakaisa. Nasimulan na natin, sana maipagpatuloy pa. Sana tuluyan nating mapaganda ang kulay ng RC3-1.

Nostalgia

People will adore and love you for all the things you've done for them but will hate you for a single mistake... That's the irony of life...
- Ito ang quote ni Pamela na mula sa Spider-Man.

Bakit ang tinitingnan nyo lang sa tao ay kung ANO SYA, hindi kung ano ang KAYA NYA, ang potensyal nya?
- Ito naman ang quote ko na mula kay Edyran.

To become a good writer, you should not just write ideas, because all have ideas; you should recreate an atmosphere that shall embody your ideas.
-Ito ang quote galing kay Sir Cuenca.

Kahapon, magkahalong gulo at ayos ang naganap sa buong klase, at marahil, walang dapat na sisihin. Mahigit isang linggong pinagpasa-pasahan, dinagdagan, binawasan at binago ang script na nanggaling kay Joy at napunta naman kina Shaidel at Glaiza sa tulong nina Laeng, ako, Jerome, Mearah, at Heleena. Sa huli, napunta sa buong klase ang kinakailangang tulong upang matapos ito. Isang napaka-dakilang paghihirap. Isang napakalaking E-F-F-O-R-T.

Sa kabilang banda, aking ipinabasa ang di pa tapos na script kina Mart at Erica. Gaya nila, ni Edryan, ni Heidi, at ng comment ni Maam Viray sa mga script ng ibang section, iisa ang sinasabi: pang-TV. Asar diba? Nagpaka-effort para sabihan ng ganun? But the point is, no matter how much effort you give to something, if there's a chance that it will be rejected, then why not resort to a backup plan? At dyan nagsimula ang aking mala-evil plot.

Time ni Maam Maya nang utusan ko (as in todo pilit) si Erica at Mart na gumawa ng sariling script at the same time na nagbe-brainstorming ang klase para sa script ni Glaiza at Shaidel. Sinabi ko ang plano ko kay Laeng, ngunit kinumbinsi nya ako na wag kaming maglihim sa klase, kaya't heto at napaiyak kaming dalawa sa hirap ng kailangan naming gawin. Una kong sinabi ang bagay na ito kina Liezl, Patri at Archie, at sinabi rin nilang dapat ko itong sabihin. Sinabi ko naman sa kanilang inaalala ko ang reaksyon ng iba sa klase gaya nina Glaiza at Shaidel, Mearah, Lorman, Renz, Jerome, Jhuna Bell, Heleena at Jheng, dahil sila ang sa tingin ko'y maaaring magalit.

Nasa theater ang lahat, nag-uusap. Aking hinila saglit si Glaiza upang magpaliwanag. Wala ni dalawang-isip man lang, agad nyang hinarap ang klase at nagsimulang magsalita. Napaka-maunawain ni Glaiza, ngunit hindi ang klase. Nang magsimula na kami ni Laeng magpaliwanag, marami ang tila ba galit. Malaki ang paniniwala ko sa kakayanan ni Erica magsulat, at ito ay isang bagay na hindi kagaya ng sa ilan. Kesyo English daw ang forte nya, kesyo adaptation lang ang script ni Mart noong radio drama nila, kesyo bakit ngayon lang daw gumawa, at marami pang dahilan na di mo sukat akalaing babanggitin nila eh ang punto ko lang naman eh pagsulatin rin sina Erica kasabay ng kina Glaiza. Malisyoso na'ko pero pine-personal na nila si Mart at lalo na si Erica, at napatunayan ko 'yon dahil naramdaman din ito nina Adrian, Gary, Jozwealth atbp.

Inamin ni Jozwealth na hinahamon nya si Erica nang tanungin nya ito kung matatapos nya ito sa Biyernes. (Hello, kahit sinong propesyunal na writer di kayang gumawa ng 1 araw lang noh) Ngunit hindi siguro alam ni Joz na tinulungan nya pa ang mga taong ayaw kay Erica na pahirapan ito.

To make the long story short, pumayag ang klase na magkaroon ng dalawang script. At isang importanteng bagay na aking nalimutan ang naipa-alala sa akin ni Joz: It's my call. Sa huli, ako pa rin ang masusunod dahil ako ang binoto ng klase. Command responsibility, ika nga ni Maam Viray; ang mali ng produksyon, kasalanan ng PM.

Nang maayos na ang gusot, akin namang inungkat ang isyu tungkol kay Pamela at sa kanyang mala-Bob Ong daw na text message. Hindi kasi ako makapaniwala sa naging reaksyon ng iba. Hindi ko pa naabutan ang naging reaksyon umano ni Jheng sa text. At nang ikwento na nga ito ni Mearah, sabay din nyang pinaliwanag ang kanyang sarili bilang sagot sa text ni Pamela. Umamin pa nga ito na plastic nga sya, na syang sinagot ni Jozwealth sa pagsabing, "Implied na yun girl!" Hanggang sa natuklasan nga na nag-ugat ito sa pagkaka-absent nila sa PolGov, na ayon kay Mearah ay ipinagpaalam naman nila kay Pamela na aalis sila ng maaga tutal excused naman daw.

Ngunit nang dumating si de Vera at nagpahiwatig ng di pagsang-ayon, nag-desisyon si Pamela na mag-klase at na-absent tuloy ang iba. Kasunod ng pangyayaring ito ay ang naging away umano nila sa text tungkol sa chicken wire, hanggang sa pagkakasama ng class card ni Mart sa mga inexcuse na varsity. Absent si Pam, at ang inisip ng marami ay dahil sa isyu, ngunit nang makausap ko sya, may sakit pala ang kanyang ina, at nakumpirma ko ito nang tumawag ako sa bahay nila sa Napindan, Taguig. Natapos naman ang usapan na napayuhan ang isa't isa (sayang wala si Pam noon) na maging mahinahon sa lahat ng kilos.

Isang comic relief nang araw na iyon ang Spin-the-Bottle na di kalauna'y naging Spin-the-Baboy (Bezaleel). Maraming natuklasang mga rebelasyon. Kung magbe-break sina Russel at Christine sa kani-kanilang syota, ay sila umano ang magkakatuluyan. Si Bezaleel ay umamin din na "Crush lang naman di'ba?... Slight lang... Si Ed." na syang nagdulot ng sigawan sa mga kaklase natin.

Kinabukasan, Sept. 14, masaya naman kahit papaano kahit nakagalitan tayo ni Maam Pebre sa Youth Camp. Ang mga di nakapag-exam sa AD/PR ay sa araw na ito nag-exam, at ang mga essay nina Joy, Kelsey, at Barbie ay binasa sa klase ni Sir Cuenca.

Sa araw ding ito may na-realize na naman akong isang bagay, na marahil ay di ko pinahalagahan. Ang isang scriptwriter ay isang tagapaglikha. Maituturing na anak niya ang script na kanyang ginagawa, kabilang na ang gawa ni Joy o ni Erica o ni Glaiza at Shaidel. Dahil sa ideyang ito, maaari kong sabihin na walang karapatan ang sinuman na galawin ang obra maestra ng isang scriptwriter. Kahit sino ay maaaring magbigay ng puna ukol dito, ngunit sa bandang huli, nasa scriptwriter pa rin ang panulat. Siya ang magdedesisyon kung susundin o hindi ang iyong suhestiyon. At ito ay isang bagay na hindi nagawa sa kaso ni Joy. Pinakialaman namin nina Glaiza ang script ni Joy, na kahit ayos lang kay Joy, ay ethically inappropriate pa rin.

Ang prinsipyong iyon ang ipinahiwatig sa akin ni Erica, at ayon sa kanya, hindi nya hahayaan ang kahit sino na pakialaman ang gagawin niyang script (oh, baka may negative reaction dyan ha.. prinsipyo lang yan ng writer... hehe), kaya bagamat parehong konsepto ang gamit, iniba nya ang mga karakter at ang treatment dahil ayaw nyang bastusin ang likha nina Joy, at ayaw rin nyang masabihan ng manggagaya.

Akala siguro ng iba na nung umiyak ako ay dahil lang sa Drama Fest. Ang totoo, maliban doon, nalulungkot rin ako dahil hanggang sa ngayon, kahit third year na, may mga hidwaan pa rin sa pagitan ng ilan sa ating mga kaklase. Ayoko na lang magbanggit kung sinu-sino, dahil ayokong magsimula ng gulo at mag-ungkat ng nakaraan. Aabangan ko na lang ang susunod na mangyayari, at magdadasal na sana ay para ito sa ikabubuti ng lahat.

A Supposed to be Wake-Up Call

I would like to believe that there is no actual perfect section, but it's what the students' hearts have that make their section seamless. As for us, I feel it's way different. Factions, competition, conflicts, insecurities, opportunists, and personal problems continue to divide the class and in short, push away from unity.

Perhaps strong leadership is one thing needed to discipline such class of intellectual people. Most of our classmates agree that because everyone in the class is smart, there is definitely a clash of ideas and opinions that tend to separate us from each other. As Pamela and I both believe that it's very hard to tame this seemingly shrewish groups within the group. Heidi was definitely the best caretaker to handle this lion. She has this sense of authority, unlike me and Pamela.

We have a team of entertainers, a team of academic people, a team of 'billiards', a team of pretty ladies, a team of gimmickeros, a team of simple people, and others who go solo. Maybe a class of over fifty uniquely smart individuals is too large to be united, or is it not?

The Babaylan Festival is memorable because everyone was quite united then. Magandang Bukas was the start and is an evidence of the growing division. The following year, our Majika proved to be a flop on the backstage despite its victory in the college. The Promise was another issue most especially from the conceptualization stage, where the ones to be put on exhibit were terribly discussed and disputed. Those 'intellectual' people appeared to have insulted most of the class because of overpowering the decision-making. The supposed-to-be election became a pinpoint activity by the few. Not everyone may know this, but those who were initially chosen but replaced were disappointed, because they were already asked by Pamela to be put on exhibit. They felt insulted.

Now that the Drama Fest is fast approaching, it is a burden to Pamela on how she will put together these pieces of puzzle scattered in a ghost town. I empathize her feelings that she is being disregarded as a president. It's the same with what I felt when i was on her position. There are those who do not consult with her nor the class and make actions that according to them, are necessary if we want to triumph in the college. I myself am divided with this issue. Pam has a point, the others have too. But the bottom line is, there is no unity.

Dear God, please touch the hearts of everyone of us.

Celebrity Duets (Philippine Version)

Napakaraming interesanteng kuwento talaga ang di ko nailalagay dito, kung bakit ba kasi nauso ang salitang busy-busyhan. Hindi ko na nga nailagay dito ang buong kwento sa likod ng pagsali ni Maam Pebre sa Deal or No Deal eh, pano kasi tong si Arlene di pa rin binibigay yung pic na kuha ko kay Maam. Yun pang hidwaan nung nakaraan sa pagitan ni Ronald at yung first year na bakla. Actually sa Intra/Inter pa lang eh madami nang kwento sa dami ba naman ng activities doon. Idagdag mo pa ang mga kabaliwang naiisip ng mga kaklase natin (pati ata ako, hehe) para lang huwag magklase sa PolGov, at ang mahabang linya ng mga natutulog sa World Lit. At heto pa, ang walang pakundangang paninirang-puri ni Sta. Maria sa mga kaklase natin gaya ni Jozwealth pati na ang suking si Johara. Maalala ko pa yung sermon ni Maam Malaya dahil konti ang nagpasa ng script (kasama ako, misinterpretation/misinformation kasi eh..). At siyempre, ang kritikal na Shakespeare play na buti na lang ay na-move sa Huwebes imbes na kahapon.

Samantala, kahapon ay nag-announce si Heleena at nag-alok na sumama sa taping ng Celebrity Duets sa studio 3 ng GMA-7. Siyempre react ang lahat, pero in the end, may mga hindi pa rin sumama (kabilang ako). Ang alam kong mga sumama ay ang grupo ni Jora at ang grupo ni Ronald. Bagama't hindi ko alam ang buong detalye eh nag-aabang na lang ako na may mabuting pusong magbibigay sa kin ng kopya ng mga pix na nakuha nila sa taping (Renz, pinaparinggan kita). Ang show na ayon sa aking research ay hindi masyadong nag-hit sa U.S. ay konsepto ni Simon Cowell ng American Idol. Ito ang ipapalit sa Pinoy Pop Superstar (na usap-usapan ay dahil hindi sumisikat ang winners) at ang maghu-host ay sina Regine at Ogie. Kabilang sa mga celebrities sina Ana Theresa Licaros (Bb. Pilipinas Universe 2007), Tessa Prieto Valdez (fashion icon, socialite at columnist), Tim Yap (TV host, events organizer at entrepreneur), Dr. Manny Calayan (cosmetic surgeon), Jessica Rodriguez (entrepreneur at talent manager), Wyngard Tracy (talent manager), Frederick Peralta (fashion designer), at Dr. Hayden Kho Jr. (Belo Medical Group). Every week ay may makaka-duet silang singer at ang narinig ko kina Jora ay andun sina Kyla, Jaya, at Pilita nung taping. Nakita rin nila doon sina Lucy Torres at Wilma Doesnt na nagte-taping sa kabilang studio ng A Sweet Life. Ang mananalo daw ay makakakuha ng P1M pero ang kalahati ay mapupunta sa charity.

Magsisimula ang Celebrity Duets Philippine Edition sa August 11.

PS: Nagbalik na si Venus at plano na niyang mag-aral ulit. Sa 'kin nya nga pinapaayos yung letter nya eh, at hanggang ngayon di pa narereceive. Sana mabasa mo to..

Di parin pala tapos ang bitterness...

Bago ang lahat, congratulations sa atin dahil muli na naman tayong "humamig (mula sa dictionary ni Ronald)" ng awards kahapon sa SIKAT AWARDS 2007. Narito ang listahan:

[Broadcast Announcing Festival]

Archie Lenchico - Best Human Interest
Reporter, TV News Category

Christian Bibat - Best Voice Over for VJ
Category

Erica Ngui - Best Video Jock

[Kalikasan Awards]

Best Poster - RC 3-1D

Best Booth - RC 3-1D

3rd Best Music Video of the Year -
Magandang Bukas

Para sa 'kin patas lang ang nakuha nating mga awards lalo na sa music video dahil aminado naman ako na hindi superb ang videography at equipment natin. Di ba nga, may nauna tayong concept na iba sa final video natin? Which means to say, bawas na 'yung effort at perang inukol natin para sa final concept. Pero at least, content-wise, quality naman ang video natin especially the message it wants to convey to the audience. Ang isang ikinahihinayang ko ay hindi natin nakuha ang Best Production Number. Para sa akin kasi, dun natin binuhos ang lahat ng effort natin. Sabi ko pa nga sa mga nag-perform dati, since talo naman tayo as Music Video of the Year (fearless forecast ko), dito nalang natin ibuhos ang lahat sa production number... Worth the effort naman dahil kita sa audience na namangha sila nung gabing 'yun. Sabi pa nga ng hosts na sina Minggay at Erysh, "career" kung career talaga tayo.

Anyway, nag-bukas ako ng friendster at nakita ko ang bulletin post ng kaibigan ko sa 3-2 na si Carmela. Kagulat ang post nya:

From:	CarmeLa
Date:	Wednesday, 25 July, 2007 8:00 AM
Subject:	BEST IN VIDEOGRAPHY!!!!!!!!! BBrC 3-2D!
Message:	GuyZ ConGratz!!!!!!!!!!!! best in videography tau!!!!!! at alam natin.. kung ano ang dpat sa atin pa tlga!!!!! kea wag na po kaung malungkot.. =C pagkakamali lng nila... inilihim nila sa atin! dahil.. lam nilang ipaglalaban natin ang karapatan natin! pki spell nga po ang "ORIGINAL"? sinabi bang kailangan gawa ng klase?! kea pla tumahimik ang mga magagaling na tae... este... tao pla..??? tao nga ba??? wahahahah! ok.. lmg tlga sakin eh.. pero para makita ang mga kagrupo ko na.. naghirap sa paggawa ng MUSIC VIDEO na umiiyak at nalulungkot.. wow... eh.. sana sinabi na lng na.. kailangan ORIGINAL ang Lyrics! na pwede pla.. gumamit ng Music na araw2 maririnig mo sa radyo.. kahit walang pahintulot?! huwaaat! sus... pwede pla gumamit ng mga mini clips na my permiso nga.. so ano pinagkaiba nung sa amin?!! tae... di kasi ako makapg blog! Bsta GUYS!!!!!!!!! we know.. what WE REALLY!!! deserve!!!! babawi rtayo! and for sure.. KABOG kau!!!!!!!!!

Sa bagay, ganyan din tayo minsan eh.. Although different issue yung sa kanila, at pinagtanggol ko sila sa previous posts dito. Naku, ayoko nang magdagdag ng comment dahil baka simulan pa ng away sa mga colleagues natin. Widely-read pa man din tong website naten, joke!

Basta kailangan nating magsikap para sa darating na Drama Festival. Sa totoo lang, napag-iiwanan na tayo ha... Wala tayong nakuha sa Human Exhibit, tapos humahakot ng awards ang ibang section gaya ng 3-2 at 3-3. Sana talaga magkaisa tayong lahat at magtulung-tulungan... OK? Aja!

Opisyal na: 3-1D na Tayo!

Oh yes, pagkatapos ng isang bakasyon, third year na rin tayo. At maraming nagbago. At maraming hindi.

Ang maskom? Mejo nag-iba. Ang charet [Chapel na Cabaret; matatagpuan sa tabi ng guardhouse, yung may mga banderitas] ganun parin, pero ang katabi nitong guard house ay nilagyan na ng rehas na may malaking tala, este logo ng PUP. Isa daw yun sa pinaggamitan ng kinita sa LoveBoble concert. At meron na ring shelter sa kabilang side sa may tabi ng canteen. Ang komento nga lang ng karamihan, mainit dahil walang kisame. Bago na rin ang nurse ng medical clinic (ang suplada nung dati noh?).

Marami ang tumaba sa klase, at isa ako sa mga pinaka-kapansin-pansing tumaba. May ilan ring pumayat. Meron ding nagbabalik mula sa libingan, na si Chrisma. Ang malungkot, may lumisan din. Hindi na raw mag-aaral si Venus at magtatrabaho na lang daw siya. Kaya naman, si Glaiza na ang bagong secretary ng klase, maliban kay Pamela na siyang bago nating presidente.

Taliwas sa naunang naipost dito, hindi na pala S.A. si Jheng. Sa halip, ang tatlo sa F4 ng 3-1 ang mga S.A. ng maskom. Si Mart sa Extension & Linkages, si Vernon sa Dean's office, at si Edryan sa Communication Research. Si Bibat? Hayun, taga-tulong sa tatlo, hehe...

Samantala, narito na ang pinal na sked ng ating klase para sa semestreng ito:

MONDAY/THURSDAY
7:30AM-9:00AM = RM106 = Drama & Theater Arts [Kriztine Viray]
9:00AM-10:30AM = RM101 = Multimedia Graphics [Felix Cabahug]
10:30AM-12:00PM =RM211 = R-TV-F Scriptwriting [Malaya Abadilla]
12:00PM-1:30PM = BREAK
1:30PM-3:00PM = MAIN-N606 = General Statistics [A. Sta. Maria]

TUESDAY/FRIDAY
7:30AM-9:00AM = RM201 = Intra/Inter Comm. [Arapia Ariraya]
9:00AM-10:30AM = BREAK
10:30AM-12:00PM = RM203 = AD/PR Case Studies [Bert Castro]
12:00PM-1:30PM = RM110 = World Literature [Alfredo Cuenca]
1:30PM-3:00PM = RM203 = Politics and Governance [PJ de Vera]

May nagkwento na daw kay Sir Don tungkol sa pagkaklase natin sa Main at mukhang aaksyunan ata. Sana naman dahil yung prof lang ata nagdecide nun, ang room na nasa regi natin eh 114 at hindi main... Ang isa ko pang kinakabahan ay si Sir Bert. Nag-aalala ako para sa kanya dahil second floor pa ang klase namin sa kanya tapos sinabi nya pa na mas bumaba ang blood pressure nya. Pansin nga na mas pumayat at mas humina ang boses nya, kaya wish ko lang na maging maayos ang semestreng ito...

RC 3-1D Conquering College Administration?

No, it's not. The news is, we have our colleagues as the student assistants for this school year. Mart Elias Carlo Marañon renews his contract (artista?!) under Sir Racidon Bernarte. Dean Robert Soriano's new assistant is Vernon Carlo Parreño. And if I'm not mistaken, Diessa Liane Asidao is still in the DBC office.

If you can remember, Mart previously planned to finish his S.A. stint this school year, but according to him, Sir Don doesn't want him yet to leave. When I asked Carlo on his move, he jokingly said that he and Dean made 'brokeback-an' that's why he was easily hired. Well, of course that's a joke. But wait, here's another joke from Vernon. He asked me to watch this video of Michael V. You watch it yourself and see what his joke is:



Meanwhile, DBC Chairperson Edna Bernabe has left for the States last May 22. In a text message from her, she said she is not yet certain of her plans to stay there for good. She is also thinking about teaching there. She asked our class to take care of ourselves and she is counting on us to become an outstanding section. She is also asking to take care of her niece Heleena.

At present, the acting DBC chairperson is Prof. Racidon Bernarte. Hmm, I wonder if he's still in charge of the Research, Extension and Linkages Office? I haven't asked Mart yet, but I'll update this entry later.

The Net Benefits of HUMANITIES FEST '07

Congratulations sa BBrC 2-5 sa pagiging Overall Champion ng Humanities fest ngayong taon, oy oy oy, walang halong malisya 'to dahil may mga kaibigan din naman ako sa kanila (Regards nga pala kina Guillan, Say, Jackie, at Valerie!). Masaya ako dahil deserving din sila. Tingnan mo ha, hetong mga awards nila: 1st place, Literature; 1st place, Music; 2nd place, Dance; Overall Champion--Grand Slam din gaya ng nangyari sa debate natin di ba?

Anyway, ating tingnan ang mga maganda at di magandang nakuha natin sa hindi natin pagsali sa Humanities:


(-) Matagal na nating inaasam na mag-Humanities (especially Humanities Fest). Isa pa, nami-miss na rin natin si Sir Don. Akalain mong ang iba sa atin eh may mga balak nang gamiting mga dance steps at songs para dito. At pagkatapos, ano? Anong ang nangyari?! Sino itong Agpaoang ito?!! (Wishung!!) Naguho ang mga pangarap! Dagdag sana yan sa MOGC ha!

(+) Kahit paano, hindi naidagdag si Maam Agpaoa sa ating DELINKWENTE list, di gaya ng iniisip natin. Ipinasa niya tayong lahat, with matching 1 step higher pa. (Thank u Maam!) At isa pa, mas napagtuunan natin ng pansin ang ating Comm Campaigns. Tignan mo, tapos na tayo sa implementation; samantalang yung mga nag-Humanities, mag-iimplement pa lang...

Pero in fairness, medyo na-flatter ako sa narinig ko na may sinabi daw ang mga taga-RC2-5 na sana sumali daw tayo para may kalaban sila. O diba, which means to say, tinuturing nila tayong matinding competitor! Adding to that, nakaka-touch din si Sir Don dahil special mention tayo (at ang 2-3 na siyang umasikaso sa event) sa Humanities Fest.

Bilang pagtatapos, masasabi nating kahit ano pa ang costs at benefits ng hindi natin pagsali (which is pwede naman kahit di natin prof si Sir Don), nangyari na ang nangyari. At kahit paano, magaganda naman yung advantages na nakuha natin. Ibaling na lang siguro natin sa mga susunod na competitions yung naipong talent outburst naten... Kaya dapat, sa susunod na campus activity, walang excuses! Sisiguraduhin nating may maiuuwi tayong panalo kahit maliit lang, ok? Go 2-1, este 3-1 na pala! Welcome ourselves! Welcome the new RC 3-1!! Kita-kits next year!